प्रधानमन्त्रीले नै लाज पचाएपछि...
पछिल्लो समय प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली सहभागी भएका अधिकांश सार्वजनिक सभा–समारोहमा विरोध हुने गरेको छ । उहाँ जहाँ–जहाँ पुग्नुहुन्छ त्यहाँ ‘मूर्दावाद’ को नारा लाग्न थालेको छ । देशको कार्यकारी प्रमुखविरुद्ध कसले गर्दैछ नाराबाजी ? के विपक्षी दलले आफ्ना कार्यकता खटाएका हुन् ? पक्कै होइन ।
प्रधानमन्त्रीविरुद्ध यसरी श्रृंखलाबद्ध नाराबाजी चल्नुलाई सामान्य रुपमा लिन मिल्दैन । यसलाई नाराबाजीको रुपमा मात्र लिए त्यो साँघुरो दृष्टिकोण हुनसक्छ । त्यसैले प्रधानमन्त्री ओलीसँग युवाहरु किन आक्रोशित छन् ? किन निराश छन् ? किन असन्तुष्ट छन् ? यसको कारण खोतल्नुपर्ने हुन्छ ।
‘मर्निङ शोज द डे’ भनेझैँ वर्तमानले भविष्य निर्धारण गर्छ नै । त्यो चाहे देशको भविष्य होस् वा प्रधानमन्त्रीको निजी ।
गत भदौ १० गते टुँडिखेलमा आयोजित गौरा पर्व विशेष कार्यक्रममा प्रधानमन्त्री ओलीले निम्नस्तरको शब्द र नाराबाजी खेप्नुपर्यो । राजनीतिक अस्थिरता, बेराजगारी र अनिश्चित भविष्यबाट फ्रस्टेड युवाहरुले आक्रोश पोखेका थिए, ‘......चोर, देश छोड !’
प्रश्न उठ्छ– राजनीतिक प्रयोगशालामा बारम्बार परिक्षण भएर प्रयोगविहीन प्रमाणित भइसकेका पात्रहरु सत्ताका लागि लालायीत हुनु लज्जास्पद हो कि त्यसविरुद्ध युवाहरुले आवाज उठाउनु चैँ लाजमर्दो हो ?
गत मंगलबार इन्द्रजात्राको अवसरमा वसन्तपुरमा आयोजित कार्यक्रममा पनि प्रधानमन्त्री ओलीले सांकेतिक विरोधको सामना गर्नुपर्यो । टुँडिखेलमा जस्तै मूर्दावादको नारा लाग्नसक्ने भयले प्रधानमन्त्री नपुग्दै ‘बालेन’ लेखिएको टिर्सट लगाएका युवाहरुलाई गिरफ्तार गरियो । प्रधानमन्त्री ओलीले टिर्सट लगाएकै भरमा कसैलाई पक्राउ गर्ने नयाँ नियम बनाउनुभएको हो भने बेग्लै कुरा नत्र यो राज्य शक्तिको दुरुपयोग र जनतामाथिको निरकुंशता शिवाय केही होइन । आफूविरुद्ध उठेका आवाज पचाउन नसकेर असहिष्णु हुँदै ‘लाज छैन’ भन्ने शेरबहादुर देउवालाई थाहा हुनुपर्ने हो, खासमा यो हो लाजमर्दो हर्कत ।
हिजो फेरि संविधान दिवसको अवसर पारेर दरबारमार्गमा आयोजित ‘नेशनल डे कन्सर्ट’मा पनि प्रधानमन्त्री ओलीविरुद्ध युवाहरुले चर्को नाराबाजी गरे । कन्सर्टको स्टेजमा पुगेर उहाँले भाषण गर्दैगर्दा युवाहरुले भनिरहेका थिए, ‘.....चोर, भाग्, भाग्, भाग्, भागिहाल !’
त्यहाँ नाराबाजी गर्नेमध्ये चार जनालाई प्रहरीले पक्राउ गरेको छ । त्यसो त ओलीको विरोधमा बोलेकै कारण युवाहरु पक्राउ परेको यो पहिलोपल्ट भने होइन । टुँडिखेलमा नाराबाजी गर्नेहरुलाई पनि समातेर केही दिन प्रहरी हिरासतमा कोचिएको थियो । रोचक के भने, नाराबाजी गरेकै भरमा कसैलाई पक्राउ गर्न मिल्छ ? भनेर सोध्दा ओली नेतृत्वको प्रहरी प्रशासनसँग दुई वटा रेडिमेड जवाफ छ ः एउटा साइबर कसूर । अर्को पुरानो मुद्दा ।
त्यसअघि अनुसन्धानको घेरामा नपरेका युवालाई सिसिटिभी फुटेज हेरी–हेरी किन पक्राउ गरिन्छ ? त्यसबारे नागरिक जानकार नै छन् । विपक्षीलाई दपेटने, विरोधको स्वर सुन्नै नसक्ने प्रधानमन्त्री ओलीको स्वभाव नै हो । यी घटना उहाँमा रहेको असहिष्णुताको पराकाष्टाका रुपमा प्रकट भएका हुन् । देशको कार्यकारी प्रधानमन्त्रीको कुर्सीबाट जनतामाथि निरंकुशता लादेर संविधानमै किटान गरिएको अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको यसरी कसरी उडाइनु थप चिन्ताको विषय हो ।
नेपाली काँग्रेससँग रातारात गठबन्धन गरेर चौथो पटक सत्ताको बागडोर हातमा पार्नुभएका प्रधानमन्त्री ओलीले दुई महिनाभित्रै तीन वटा ठूला सार्वजनिक समारोहमा विरोध र नाराबाजीको सामना गर्नुपर्यो । यदि यसैगरी विरोध जारी रहे दुई वर्षमा दुई दर्जनबढी पटक उहाँविरुद्ध नाराबाजी हुनेछ उठ्नेछन् ।
प्रधानमन्त्री ओलीलाई लाग्न सक्छ दुई चारवटा विरोध त भइहाल्छ नि ! तर, सवाल आम असन्तुष्टिको हो । युवा आक्रोशको हो । देशका सबै नागरिकलाई सौहार्दपूर्ण तरिकाले बाँच्नसक्ने वातावरण सिर्जना गर्नु प्रधानमन्त्रीको कर्तव्य र दायित्व हो कि होइन ? विरोधको आवाज सुन्नै नसक्ने, आवाज उठाउनेलाई पक्राउ गर्ने, तारिफको पुष्पगुच्छा मात्रै चाहाने, अनि जनताको मुद्धामा रत्तिभर चासो नदिने प्रधानमन्त्रीबाट देशको विकास हुन्छ भनेर आम नागरिकले कसरी विश्वास गर्ने ?
यस्तो अवस्थामा अब प्रधानमन्त्रीसँग दुइवटा विकल्प छ– विरोध र नाराबाजी पचाउने या त्यस्तो वातावरण सिर्जना हुनै नदिने । पानीजहाज र मोनो रेलका हवाई गफमा नागरिक लट्ठ पर्छन् भन्ने पुरानो सोच त्यागेर यथार्थ स्वीकार गर्न नसके विरोधको आयतन थप तन्किने निश्चित छ ।
ट्रेन्डिङ पोस्ट
टिप्पणीहरू